oylesine

26.11.2012 Pazartesi.

Uzun zamandır kendimi çok kötü hissediyorum. Ne içtiğim sigara ne de neredeyse her gece aldığım alkol beni teskin ediyor.  Kendimden nefret etmeye başladım. Önceleri elbette gurur duymuyordum ama sorumluluklarımın bilincinde olarak kendimi fazla kafaya takmıyordum. Ama sanırım tıkanmaya başladım.bazen nefes bile almak istemiyorum. Ama ben nefes alamazsam sevdiklerime nasıl nefes olacam?

Bir anda gözlerim doluyor, ağlamak istiyorum hüngür hüngür. Ama olmuyor. Birer birer içime damlıyor gözyaşlarım, sıkıntı yaratıyor atmak istiyorum, rahatlamak istiyorum yapamıyorum.

Hiçbir işe yaramıyorum. Yıllar önce annem “herkes bişeyler oldu, sen neden olamadın” diye sormuşlardı. Babam ise bakışları ve konuşmalarıyla bunu her defasında hissettiriyordu. Kırılmıştım, üzülmüştüm bunu duyduğuma. Ama yıllar sonra anladım ki anne baba her zaman haklıymış. Buna “kader” demek aslında kolaya kaçmaktan başka birşey değil. Ama ben çok iyi biliyorum ki ben pek bir işe yaramıyorum. Çalıştığım işyerinde ünvanım “uzman” ama koftiden uzman. Bişeyler yapmam lazım ama yapamıyorum. Tek yaptığım, durmadan sigara içmek, alkol kullanmak. Böylece unutuyorum, kendimden kaçıyorum, kendimi, ne salak biri olduğumu unutuyorum biran.